B A Č K A

Lokomotiva regiona u svakom pogledu!
Tek ćemo se ponositi ovim prostorima ...

Bač: stara varoš, nova atrakcija

Grad u srcu Bačke, sa istorijom koja zadire čak u pradavno bronzano doba, danas je atraktivna turistička destinacija, zahvaljujući staroj gradskoj tvrđavi, kao i manastiru Bođani, jednom od retkih u Vojvodini koji nije na Fruškoj gori.



Tu je takođe i predivna priroda sa idealnim uslovima za ekspanziju lovnog i ribolovnog turizma
Drevni grad na isušenom koritu reke Mostonge, Bač, po kome je, kad se Vojvodina delila na ravnopravne celine, jedna njena trećina dobila ime, je pre gotovo deset vekova bio centar velike oblasti na krajnjem jugu kraljevine Ugarske. Danas je to mirna porodična varoš koja sve više mami turiste iz zemlje, ali i čitavog sveta. Nedavno obnovljena srednjovekovna tvrđava, uz druge postojeće i predviđene turističke atrakcije, pravo je turističko otkriće koje čitav region približava toliko željenom - evropskom gostu.



Svega 60 kilometara udaljena od Novog Sada, opština Bač zahvata i Bačko Novo Selo, Vajsku, Bođane, Selenču i Plavnu, a izbija i na Dunav u dužini od 43 kilometra. Plodna i vlažna ravnica bez ikakvih uspona, ispresecana je i manjim vodenim tokovima, od kojih je najznačajniji ogranak hidrosistema Dunav-Tisa-Dunav koji protiče i kroz sam Bač. Velika evropska reka je, ipak, daleko značajnija za grad, budući da kao jedan od vodećih putnih koridora drektno dovodi turiste, privrednike, izletnike i rekreativce. Pošumljeno priobalje i okolina idealni su za lov i ribolov, pa tako u blizini Bača postoji čak pet lovišta, dok su lovcima na slatkovodne kapitalce na raspolaganju ribnjak i višenamensko jezero Provala. Uz dobro organizovane centre za reprodukciju i odgoj divljači i pristojne smeštajne kapacitete, nije nikakvo čudo što je opštinsko područje ubeleženo u svim mapama najznačajnijih evropskih lovišta.
Istorija Bača počinje još u bronzano doba, o čemu svedoči iskopan mač koji se danas čuva u muzeju u Budimpešti. Arheolozi su na ovom mestu utvrdili i neosporno postojanje rimske naseobine, koja je kasnije stradala pred najezdom varvarskih plemena sa severa i istoka. Prvi pisani dokazi postojanja Bača potiču iz perioda vladavine istočnorimskog cara Justinijana, koji ga pominje u pismu iz 535. godine, a prema nekim izvorima iz 873. godine bio je i avarska tvrđava. Na prelazu dva milenijuma bio je to već lep, izgrađen i utvrđen grad, u kome je ugarski kralj Stjepan I osnovao županiju, dok je za vladavine Arpada postao i crkveno središte nadbiskupije i kraljevski grad u kome su odsedali plemići i vladari pozivani na dogovore i skupštinske sabore. Nakon najezde Mongola u 13. veku, Bela IV je gradu vratio stari sjaj i ponovo doveo župana, sudije i visoko vojno plemstvo. U vreme turske ekspanzije ka severu Evrope, Bač je dobio novu ulogu kao istureno vojno odeljenje odakle su kretali brojni odbrambeni pohodi na Osmanlije, ali početkom 15. veka, nakon pada Beograda, i sam biva pokoren, tek nakon silnog otpora hrabrih branilaca na čelu sa srpskim despotom Stefanom Berisavljevićem. Nakon bitke kod Mohača, Bač je posetio i Evlija Čelebija, koji je u svojim putopisima do detalja opisao tvrđavu Bač sa osam kula i glavnom četvorougaonom na šest spratova, koja je izgrađena za vladavine Karla Roberta Anžujskog od 1338. do 1342. godine. Čuvenog turskog putopisca je očarao splet podzemnih odaja namenjenih za smeštaj elite i personala, kao i podgrađe do koga se stizalo kroz kapiju nazvanu Šiljak i mostom preko šanca sa vodom kojim je tvrđava bila opasana.



Nedaleko od tvrđave je do danas sačuvan drugi značajan kulturno-istorijski spomenik grada Bača - franjevački samostan. Njegove temelje postavili su u 12. veku pripadnici viteško-monaškog reda templara na povratku iz krstaškog pohoda u Svetu zemlju. Za njih se tvrdi da su na istom mestu osnovali i prvu bolnicu u ovom delu Evrope, uz blagoslov pape Grgura IX, koji u spisima iz 1234. navodi da je hospital namenjen bolesnima i siromašnima. Jedini sačuvani dokazi boravka templara danas su zvonik i aspida, a samostan je kasnije, u 14. veku pripao mađarskim franjevcima, koji su ga dogradili elementima kasnoromanskog i ranogotičkog stila. Turci su ga u svoje vreme pripojili budimskom pašaluku, a zvonik pretvorili u minaret džamije. Više puta rušen i doziđivan, samostan se i danas odlikuje arhitektonskim šarenilom, dok je među freskama i slikama koje krase unutrašnje zidove i čuvena italokritska ikona slikara Dime iz 1687. godine, kao i kompilacija "Tajne večere" u baroknom stilu iz 17. veka. Nedaleko od ulaza su i ruševine turskog kupatila - hamama, sa posudama i keramičkim cevima za razvođenje tople i hladne vode, kao jedini sačuvani ostaci islamske kulture na tlu Vojvodine. Nedaleko od tvrđave je do danas sačuvan drugi značajan kulturno-istorijski spomenik grada Bača - franjevački samostan. Njegove temelje postavili su u 12. veku pripadnici viteško-monaškog reda templara na povratku iz krstaškog pohoda u Svetu zemlju. Za njih se tvrdi da su na istom mestu osnovali i prvu bolnicu u ovom delu Evrope, uz blagoslov pape Grgura IX, koji u spisima iz 1234. navodi da je hospital namenjen bolesnima i siromašnima. Jedini sačuvani dokazi boravka templara danas su zvonik i aspida, a samostan je kasnije, u 14. veku pripao mađarskim franjevcima, koji su ga dogradili elementima kasnoromanskog i ranogotičkog stila.




U susednim Bođanima smešten je istoimeni manastir, koga je, prema starim spisima, u 15. veku podigao izvesni trgovac Bogdan u znak zahvalnosti za isceljenje bolesnih očiju na obližnjem izvoru. Ktitorovo ime je, po svemu sudeći, kumovalo i nazivu naselja koje se kasnije razvilo. Dva puta spaljivan, od strane Turaka i tokom Rakocijeve bune, manastir je uvek iznova obnavljan, da bi do danas opstala tek četvrta crkva koju je u 17. veku podigao bogati segedinski trgovac Mihajlo Temišvarlija. Veliki konak i crkva sagrađeni su u baroknom stilu, a živopis je oslikao poznati zoograf tog doba Kristofor Žefarović. Danas je u konaku stručno uređen muzej sa bogatom zbirkom starinskih gravira, uljanih slika, crkvenih posuda i starom štamparskom presom, kao i kolekcija predmeta donetih iz manastira Manasija tokom seobe na sever.

Plavna, Bač

U naselju Plavna živi 1129 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 42,1 godina (39,0 kod muškaraca i 45,0 kod žena). U naselju ima 541 domaćinstvo, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,57.
Stanovništvo u ovom naselju veoma je nehomogeno, a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.



Lovište "Plavna" Bač je ukupne površine 2.619 ha od čega je 630 ha pod ogradom.

Glavna vrsta krupne divljači je jelen i divlja svinja i prateća vrsta srneća divljač.

U otvorenom delu lovišta mogu se loviti zec i fazan, a u podunavskom delu lovišta divlje patke i divlje guske.
Lovište spada u ravničarski tip sa nadmorskom visinom od 80 do 87 m.
Lovište "Plavna" se nalazi 140 km od aerodroma "Beograd" i 75 km od Novog Sada. Lov krupne divljači se organizuje sa visoke čeke. U delu ovog lovišta izgrađen je poligon za grupni lov divljih svinja. Smeštaj lovaca-turista je u komfornoj kući kapaciteta 25 ležaja u dvokrevetnim sobama i apartmanima.

Dragi druze Eagle, bas mi je milo da si krenuo od Baca, s obzirom na temu pogledaj ove linkove, objasnicu ti zasto.. radi se upravo o Bacu i njegovoj istoriji..

Bačka


Iz Vikipedije, slobodne enciklopedije



Koordinate: 46° 0' SG Š, 19° 20' IGD
Satelitski snimak Bačke



Bačka (mađarski: Bácska, bunjevački i hrvatski: Bačka, slovački: Báčka, rusinski: Bačka, nemački: Batschka) je geografski region, administrativno podeljen između Srbije i Mađarske. Mađarski deo Bačke uključen je u mađarsku županiju Bač-Kiškun. Srpski deo Bačke je lociran u Autonomnoj Pokrajini Vojvodini. Na teritoriji Vojvodine, Bačka je administrativno podeljena na okruge: Južnobački, Severnobački i Zapadnobački. Veći gradovi Bačke su: Novi Sad (215.659), Subotica (99.471), Sombor (50.950), Bačka Palanka (29.431), Vrbas (25.887), Bečej (25.703), Senta (20.363), Apatin (19.320) i drugi. Prema poslednjem popisu stanovništva (2002), u Bačkoj žive: Srbi (59%), Mađari (16%) i ostali.


Istorija

U Bačkoj se nalaze tragovi naselja još iz kamenog doba, najviše pokraj Dunava i Tise, a najvažnija su kod Gomboša (Bogojevo), Apatina, Ade, Sente i Titela. Ima mnogo tragova iz bronzanog doba, kao i tragova prisustva raznih naroda: Kelta, Rimljana, Huna, Slovena, Germana, Avara. Sloveni se u Bačkoj prvi put pominju u 6. veku.

U devetom veku, Bačkom je vladao bugarski vojvoda Salan, a glavni grad njegove vojvodine bio je Titel.

Posle zauzimanja panonskog basena od strane Mađara, javljaju se kao stanovnici Bačke Mađari, Pečenezi i drugi. Mađarski vladar, Sveti Stefan (Vajk), osnovao je gradove Bač i Bodrog, kao glavne gradove istoimenih županija. Između ovih županija išla je granica približno današnjim kanalom Dunav-Tisa-Dunav.

Doseljavanje Srba sa južnih srpskih političkih oblasti počelo je u većoj meri u 15. veku za vladavine kralja Žigmunda. U prvoj polovini 16. veka stradala je Bačka prilikom seljačke bune Đerđa Dože 1514, a zatim i od provala Turaka.

1526. godine Bačka je bila centralni region jedne prolazne nezavisne države, kojom je vladao samozvani srpski car, Jovan Nenad. Prestonica njegove države bila je Subotica.

Posle pada Budima i Segedina (1542), Bačka dolazi pod tursku vlast. Na teritoriji Bačke je postojao Segedinski sandžak, koji je bio podređen Budimskom pašaluku. Bačka se delila u 6 nahija i to: bajsku, subotičku, segedinsku, somborsku, bačku i titelsku. Godine1687. u Bačkoj se pod vođstvom Dominika (Duja) Markovića i Jura Vidakovića naseljavaju Bunjevci i to u okolini Subotice, Sombora i Baje. U to doba je Bačka u etničkom smislu bila skoro isključivo srpska oblast, a ovakvo etničko obeležje je imala i 1720, kada od 3.456 popisanih domova nalazimo samo 166 mađarskih i 25 nemačkih.

Posle završetka turske vladavine, mnogo je stradalo srpsko stanovništvo Bačke, u vreme Rakocijevog ustanka (1702—1704). Posle razvojačenja potiske vojne granice formiran je komorski okrug (od 1794 nazvan je potiski krunski okrug), a sastojao se od mesta: Martonoša, Stare Kanjiže, Sente, Ade, Petrovog Sela, Mola, Srbobrana, Bačkog Gradišta, Turije i Starog Bečeja, kao glavnog mesta. 1750 godine se počelo raditi na organizaciji šajkaškog okruga. Usled razvojačenja potiske granice, Srbi iz Bačkog Potisja su se u velikim masama odselili u Rusiju, Banat i kasniju Šajkašku, tako da ti krajevi gube srpski etnički karakter. Umesto ovih Srba, počinje snažno naseljavanje Mađara, Nemaca, Slovaka, Malorusa i drugih na te teritorije. 1802 godine spojene su bačka i bodroška u jednu županiju. Između 1848 i 1849. godine, Bačka je bila poprište krvavih borbi između Mađara i Srba. 1849 godine ušao je veliki deo Bačke u okvir Vojvodstva Srbije. Kada je ukinuta Vojvodina (1860), ove teritorije su ponovo ustrojene kao bačko-bodroška županija. 1873 godine pripojen je šajkaški okrug ovoj županiji.

Od 1918. godine, Bačka je deo Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca, a od 1945. godine, deo je Autonomne Pokrajine Vojvodine.

Privreda


Bačka, a naročito njen južni deo, vrlo je plodan, i spada među najplodnije delove Evrope. Stanovništvo se bavi u prvom redu zemljoradnjom. Proizvode se sve vrste žitarica, a naročito su čuveni bačka pšenica i kukuruz. U manjim količinama kultiviraju se i ostala žita. Pirinač uspeva oko Krstura i Torže. Znatna je proizvodnja kudelje, šećerne repe, kupusa i bostana. Veoma je razvijeno vrtlarstvo, a značajno je i voćarstvo. Vinogradarstva ima nešto oko Subotice. Šuma ima nešto pokraj Dunava, inače je Bačka gotovo potpuno bez šuma i ruda. Stočarstvo je sve do kraja 19. veka bilo glavno zanimanje stanovništva. Naročito je znatno gajenje konja, rogate marve krupnog zuba, ovaca i svinja. Bački su konji čuveni u Evropi, a najbolje se timare u kulskoj i bečejskoj opštini. Ima nekoliko državnih ergela, a ima i čuvenih privatnih staja sa glasovitim svetskim rasama. Kod rogate marve je više zastupljena marva bele boje (takozvana podolska rasa), naročito u ritovima, kao vrlo izdržljiva, dok se u stajama drže zapadne, plemenitije vrste. Svinjogojstvo je veoma važno. Znatno je zastupljeno gajenje živine, ribarstvo, svilarstvo, lov. Najviše stanovništva se bavi zemljoradnjom i stočarstvom, a u mnogo manjoj meri zanatstvom, trgovinom i industrijom.
Od industrije je značajna mlinska, a važna je i industrija kudelje, svile i uopšte tekstilna industrija. Isto tako značajna je lončarska, cementna, ciglarska, pivarska, kožna, itd. Trgovina je vrlo živa, naročito poljoprivrednim proizvodima, stokom i industrijskim proizvodima.
Bačka, kao deo »žitnice Srbije«, na Dunavu, između bogatih i kulturnih regiona, sa veoma kulturnim stanovništvom, najraznovrsnijom i najbogatijom industrijom, razvijenim zanatstvom i najgušćom železničkom mrežom, sa posebno živom industrijom i u široj okolini Beograda, — spada među najvažnije regione Srbije i Vojvodine.

Pregledajući video trilogiju koju je,na ovoj temi,ostavila žena koja ima ime lepo kao cvet,u jednom momentu,na staroj mapi,primetih: "Gomolava" - i misli pođoše svojim tokom ...
Ja sam tada bio srednjoškolac kada je to nalazište elsploatsano.Sećam se postavki u gradskom muzeju ...Kao da je juče bilo,kad izlazite iz Dunavskog parka,napadnu vas artefkta "već na parkingu" ...
Mislim da je tih godina otkriven i "pačuran" -Vučedolska golubica,zaštitni znak VUPIK-a negdašnjeg giganta sa prostora našeg Podunavlja ...
Imam moralnu obavezu da pomenem jedno ime.
Čovek se zvao Petar M. Uzurov,živeo je i stvarao u Bođanima.
Amaterski se bavio slikanjem,malo je pisao,objavio je nekoliko zbirki pesama ...Bio je član Srpskog književnog društva,Arheološkog društva Vojvodine,dopisni član SANU ... i kao i svako normalan,bio je lokalni ludak.Iščašen!A ja sam se s njime družio (sad vam je svanulo jel' da)!
Kuća mu je bila krcata neolitskom grnčarijom,oruđem i oružjem iz bakarnog i bronzanog doba ...oružja iz rimskog doba ...
Na "bregovima" (deo atara) našli smo keltsku nekropolu!U njoj (između ostalog) dve obredne posude-urne različite veličine u obliku GOLUBICE.
DA!Iste kao i ona na Vučedolu samo je jedna bila veća.I još što-šta ...
Ako bih nastavio pisati o svom pokojnom prijatelju,neko bi mogao pomisliti da se hvališem ...
Ovo je skromni omaž...Ti i ja znamo brate:"Neko to od gore vidi sve".
Mir duši tvojoj.

Ribnjak Mostonga Bač

Ribnjak Mostonga se nalazi u blizini srednjevekovne bačke tvrđave, a projektovan je i građen u periodu od 1970 do 1973. godine. Danas ribnjak Mostonga posluje u sklopu grupacije Jugotrade iz Beograda. Površina ribnjaka iznosi 800ha (10 jezera). U proteklih nekoliko godina ribnjak Mostonga vrši proizvodnja i uzgoj ribe na oko 450ha. Uz intenzivniju i kontrolisanu proizvodnju i uzgoj korišćenjem ekstrudirane hrane za ribu i raznih sistema za areaciju godišnja proizvodnja je oko 700.000 kg konzumne ribe. Ostatak infrastrukture se svake godine građevinski i tehnološki unapređuje za uzgoj i proizvodnju (nivelacija jezera, pregrađivanje i formiranje manjih i funkcionalnijih jezera, upotreba elevatora i specijalnih kranova za manipulaciju ribom) u cilju savremenije i zdravije proizvodnje, a i radi ispunjenja standarda EU. U sastavu ribnjaka nalazi se i lovište 905ha sa preko 20.000 raznih vrsta ptica. Ribnjak Mostonga u budućnosti planira i otvaranje pogona za preradu ribe (sušena riba, vakumirana riba, riblji fileti, riblja pašteta i sl.).
Vrste ribe koje se danas proizvode i uzgajaju na ribnjaku Mostonga Bač su šaran (80%) i tolstolobik, amur, smuđ, som i štuka ( 20%).

EAGLE ::

Pregledajući video trilogiju koju je,na ovoj temi,ostavila žena koja ima ime lepo kao cvet,u jednom momentu,na staroj mapi,primetih: "Gomolava" - i misli pođoše svojim tokom ...

GOMOLAVA -keltska nekropola
I mene je tvoj tekst podsetio isto na jednog čoveka i na jedan poseban nalaz .Ravan "Wilendorfskoj veneri "

CRVENOKOSA BOGINJA ODŽACI


Čovek je(relativno nedavno, pre par godina ) umro, i zaboravljen je....Piše dosta na netu o statueti, o njemu....skoro ništa ...

Ostaci ranoneolitskog ratarskog naselja otkriveni su još 1965 godine, kada su građeni nasipi protiv poplave, na mestu gde Dunav pravi veliku okuku, između sela Deronja i Karavukova. Tu se zatekao i arheolog amater Sergej Karmanski, koji je primetio u zemlji ostatke neobične grnčarije. Zaustavio je bager i počeo da kopa. Sergej Karmanski je, sa puno požrtvovanja, spasavao ovo arheološko nalazište. Radio je sa mnogim arheološkim ekipama. Bio hvaljen i osporavan, ali nesumnjivo zaslužan što su pronalasci sa lokaliteta Donja Branjevina, postali dostupni domaćoj i svetskoj naučnoj javnost. Zahvaljujući njemu Odžaci su dobili Muzejsku jedinicu čiju je izložbenu postavku posetilo hiljade ljudi a grad i opština postali prepoznatljivi po Crvenokosoj boginji

I da bi apsurd bio veći ....


8864) GRAD NA MOSTONGI-gradja za proucavanje istorije starog grada Baca ii deo, Amaterska muzeoloska sekcija jugozapadne Backe 1978

---se nalazi na istom mestu kao i :

Bronzanodobni i halstatski lokaliteti jugozapadne Backe -Sergej Karmanski
Nalazi iz perioda seobe naroda u okolini Odzaka avarsko slovenska nekropola -Sergej Karmanski

na RASPRODAJA KNJIGA

Tužno...

Ja sam Bačkulja od glave do pete(što i nije bog zna kako puno). Pošto je bilo vrednih ljudi koji su pisali o istoriji i znamenitim ljudim Bačke,ja ću pisati o sasvim običnom,prostodušnom narodu. Moji preci su sa Čeneja. To je nekada bio najveći salaš na svetu. Udaljen je 15 km od Novog Sada. Selo se sastojalo od mnogo salaša(sad je fensi salaš 137). Bačka zemlje je plodna,ali Čenejska posebno. Ljudi su se sem zemljoradnje bavili stočarstvom i voćarstvom. Moj praded je bio seoski knez i ktitor Čenejske crkve. A bio je i jedan od retkih pismenuh ljudi. Imam njegovu,ručno pisanu zbirku pesama i nema para za koje bih je prodala ,po cenu života. Baka je išla na čuvenu Novosadsku Riblju pijacu,koja je dugo dugo ,bila žila kucavica Novog Sada. Prodavala je voće,povrće i sireve. A njen sir bilo kravlji ili ovčiji je bio za priču. Baka je govorila da od tog sira bolestan čovek ozdravi. Deda je radio oko stoke,a umro je koseći travu,bog dušu da mu prosti. Ja volem moju Bačku,ali udata sam u Srem pa i njega volim. Moj dragi je poreklom Slavonac pa i nju volim.Ali ljudi u Bačkoj su posebni. Vredan,tihi i mirnan svet koji neće u zlo.Ali kad popizde onda je kod Bačvana:"e sad neću ni kako ja oću".Volim tu nepreglednu,zatalasanu i suncem obasjanu ravnicu.U meni budi samo lepe osećaje i zadovojstvo što sam rodjena na ovim divnim prostorima! Ne zamerite,malo sam se zanela!

Bravo Deni!
Smetnuh Boginju s uma-bilo je davno ...
Znam za nalazište,Sergeja sam sreo u više navrata,sećam se dešavanja vezana za nalazište,muke muzeološke sekcije da nešto pokrene,ne razumevenja lokalnih vlasti (jednom nas je neki "drug" pitao:'A šta će se tu točiti?' kada smo tražili prostorije za rad sekcije) ...
Ali,kao što rekoh-bilo je davno ...

MANASRIT KOVILJ



Na obodu blagorodne bačke ravnice, nadomak Novog Sada, uzdižu se zvonici manastira Kovilj, duhovnog utočišta zaista velikog broja, naročito mladih, ljudi. Po predanju, manastir Kovilj nastao je u XIII veku, a osnovao ga je sveti Sava. Smatra se, da su se na ovom mestu, na kojem se danas nalazi manastir, izmirili ugarski kralj Andrija II i Stefan Prvovenčani. U tome je posredovao i izmirenju doprineo brat Stefana Prvovenčanog, sveti Sava. Na mestu izmirenja dve vojske i dva naroda bila je podignuta bogomolja, kao svedočanstvo uspostavljenog mira. Odmah po njenom podizanju, u bogomolju su ušli monasi iz manastira Žiče, što znači da je manastir Kovilj počeo da funkcioniše kao svojevrsni metoh tog manastira. Nažalost, prvobitna bogomolja nije sačuvana, kao ni crkva koja je na njenom mestu podignuta u XV veku.

Legenda…

…počinje susretom Save Nemanjića i ugarskog kralja Andrije. Srpski arhijerej došao je sa svojom svitom, radi pregovora o miru, posle napada Ugarske na kralja Stefana Prvovenčanog. Pregovori i izmirenje između Stefanovog izaslanika, mlađeg mu brata i ugarskog kralja su se, prema biografima svetog Save, dogodili kod mesta Ravno – negde u ravnici.

Dogodilo se čudo koje je učinio sveti Sava: molitvama, da se prospe grad (led) i „ohladi“ ratnička i osvajačka glava Andrijina. Snagom reči upućenih istovremeno ugarskom kralju, sveti Sava uspeva da preobrati Andriju od osvajačkih namera i izazove u njemu takvu miroljubivost da su se njih dvojica susreli k’o najbolji prijatelji. Ugarski kralj je suparničkoj strani poklonio najbolje konje, borbeno oružje i druge dragocene darove i naredio da se sve to odnese Stefanu Prvovenčanom, dotadašnjem njegovom ratnom protivniku. Priča se da je, pod uticajem slatkorečivosti svetog Save i snagom njegovog duha, Andrija prešao u pravoslavlje, a svetog Savu je ispratio i poslao svoje odabrane vojnike da ga sa „svakom počašću doprate dok se preko reke Save ne preveze“.

U tekstovima i komentarima savremenih istoričara o napadu Ugarske na Srbiju, uglavnom, ne smatra se verodostojnim podatak o Andrijinom pokrštavanju, premda se za mnoge događaje iz istorije srpske srednjovekovne države žitija navode kao osnovni istorijski izvori.

Ovaj manastir je, dakle, nastao na mestu na kojem su se izmirile ugarska i srpska vojska, a posrednik tog izmirenja bio je sv. Sava. Na mestu na kojem je mir postignut, bila je podignuta jedna crkva, iz koje se kasnije razvio ovaj manastir. Zato, pored toga što je mesto gde se sakupljaju monasi, ovaj manastir istovremeno je i simbol pomirenja i apel za mir svim ljudima. Simbol je mira, ali ne onog koji samo znači stanje bez ratovanja, nego istinskog mira.

Današnja crkva manastira Kovilj potiče iz XVIII veka. Interesantna je i stoga, što svojom arhitekturom podseća na srpske srednjovekovne manastire, a najviše na manastir Manasiju koji joj je bio arhitektonski uzor. Po tome se manastirska crkva razlikuje od drugih na teritoriji Bačke, gde su crkve mahom u baroknom stilu, jer je najveći broj njih zidan u vreme vladavine Austrougarske, koja je diktirala arhitekturu, ali i način bogosluženja, način pojanja i crkvenu umetnost uopšte. Ikonostas u crkvi naslikao je Aksentije Marodić koji se školovao u Italiji i ovaj ikonostas je radio ugledajući se na renesansne majstore. Značajno je da je on ikonostas naslikao dobrim delom kao uzdarje, jer su monasi ovog manastira pomogli njegov boravak i njegovo školovanje u Italiji.

ZANIMLJIVOSTI


 


Crkveni oltar je zanimljiv, jer se iza njega nalazi kopija Tajne večere, kako ju je naslikao Leonardo da Vinči. S obzirom da se radi o pravoslavnom hramu, ovo pozicioniranje ovakve slike predstavlja veliku enigmu. Po legendi manastir je osnovao sv. Sava (Rastko Nemanjić), prvi srpski arhiepiskop.

U svojoj mladosti (oko 1192) pobegao je od kuće, kako bi se uključio u monaški život na svetoj gori Atosu, gde je i dobio monaško ime Sava. Prvo je boravio u ruskom manastiru, a zatim se preselio u grčki manastir Vatopedi. Pred kraj 1197. pridružio mu se i njegov otac kralj Stefan Nemanja. Godine 1198. zajedno obnavljaju Hilandar.

Sava je, navodno templarskim brodovima putovao iz Barija u Italiji ka Izraelu, Egiptu i Siriji. U Egiptu još uvek postoje njegove zadužbine. Navodno je mala građevina, u kojoj se veruje da je Isus održao poslednju večeru, u srpskom vlasništvu. Sv. Sava ju je kupio uz blagoslov jerusalimskog Patrijarha. Ovo bi moglo objasniti koviljsku sliku Tajne večere iza oltara.

Druga zanimljivost vezana za manastir Kovilj je, da ga je navodno posetio veliki majstor Antoan iz reda Templara u XVI veku. U priči se opisuje i kako je Antoan meditirao u pravcu zvezde/planete Sirijus i tako “komunicirao” sa vitezovima svog reda. Potvrda njegovog boravka je navodno krst sa raspećem na vrhu ikonostasa, gde je Hrist obavijen orfičkom zmijom, koja je u suštini predhrišćanski simbol. Centralni veliki krst ima na svoja četiri kraja po jednu osmougaonu zvezdu, sa ružom u sredini, što bi moglo ukazivati na red templara, koji su se identifikovali sa brojem osam

 

Zavetni kovčeg iz manastira Kovilj

Istoričar Dragi Nedeljković tvrdi da su manastir više puta kroz istoriju posećivali templarski vitezovi kao i vrhovni majstori Sionskog priorata o kojima se opširno piše u studiji Bejdženta i Lija “Sveta krv, sveti gral”. U manastir Kovilj je bežeći pred neprijateljima 1526. godine stigao templarski majstor Antoan, koji je sa sobom doneo tajanstveni kovčeg. Istraživač Aleksandar Milinković tvrdi da je to bio zavetni kovčeg u kojem se nalazi deset Mojsijevih zapovesti i niz drugih velikih hrišćanskih svetinja. Kovčeg je ili zakopan u blizini manastira ili prenet u Englesku, gde je zakopan u misterioznom bunaru na ostrvu Oak.

Pre nekoliko godina italijanski kardinal Martini je posetio vladiku Porfirija u Kovilju sa svojom svitom. Smatra se da su pravi razlozi te posete pokušaj da se rasvetli templarska misterija s početka XVI veka.

Ali, manastir ne čine prvenstveno zgrade, hram i konaci, nego zajednica ljudi koja u njemu živi. Manastir je zajednica ljudi koji su bili spremni da se odreknu svega što ovaj svet nudi i da dođu na jedno mesto koje jeste mesto molitve. Tu se uspostavljaju mir i harmonija i u samom čoveku. Bratstvo manastira Kovilj broji 30 monaha, što Kovilj čini jednim od najbrojnijih muških manastira u okviru Srpske pravoslavne crkve. Skoro polovina monaha je visokoobrazovana, a deo njih nastavlja obrazovanje i usavršavanje u teološkim naukama. Među monasima Kovilja ima i stranaca. Jedan je Novozelanđanin, drugi Bugarin, pa Slovak… Svi rade na manastirskom imanju od oko 50 hektara, jer život od svojih ruku i svog truda jeste jedan od principa manastirskog života. Uz redovne molitve i rad na imanju, pevaju u čuvenom, značajnim nagradama ovenčanom, manastirskom horu koji neguje tradicionalno vizantijsko pojanje, slikaju ikone, prave sveće… Nadaleko su čuveni med od belog bosiljka, voćne rakije, konjak i liker od oraha manastira Kovilj.

 

Pa ipak, Kovilj je u javnosti postao poznat prevashodno po televizijskoj emisiji „Bukvar pravoslavlja“ koja je na TV Novi Sad i prvom programu RTS emitovana skoro deset godina. Vođa projekta bio je vladika Irinej, a vladika Porfirije i monasi manastira Kovilj radili su na projektu. Vrlo brzo je usledila reakcija na njihov „izlazak iz manastira“. Neuobičajeno veliki broj ljudi počeo je da dolazi u Kovilj. Dolazili su ljudi radi običnih duhovnih razgovora i zbog potrebe da se ispovedaju, ali stizali su u velikom broju i oni koji imaju duboke egzistencijalne, duhovne, psihološke i sve druge probleme sa kojima se suočava moderan čovek. Neki su rešenja tražili na pogrešan način pa su posrnuli u alkohol, drogu i delinkvenciju. Pokazalo se da razgovori sa duhovnicima pomažu i to je usmerilo deo manastirskih aktivnosti.

Poznati žitelji manastira

Mnogo je obrazovanih, izuzetnih ljudu, u istoriji manastira Kovilj.
Najpoznatiji žitelj ove svetoarhangelske obitelji bio je Jovan Rajić, vrhunski bogoslov svoga vremena koji je istinski bio upućen i u profane nauke.

 

Obrazovan u školi Emanuela Kozačinskog i kijevskoj duhovnoj akademiji, koja je važila kao središte pravoslavne skolastike i dogmatike, Rajić je postao najčuveniji teolog kod Srba; nazivan je srpskim Zlatoustom. Imajući na umu opasnost Srpske pravoslavne crkve u Vojvodini od unijaćenja, naročito se usavršio u pitanjima koja su isticala preimućstvo pravoslavnih dogmi nad unijatskim. Rajić je mnogo originalniji i mnogo znatniji kao istoričar. Njegova istorija je vrlo obilno delo i prvi veliki i ozbiljan pokušaj da se prošlost Južnih Slovena prikaže u celini i uporedo sa istorijom okolnih naroda. Suprotno ranijim hronikama, koje počinju crkvenom istorijom i koje događaje i oblike društvenog uređenja tumače Božjim proviđenjem, njegova istorija počinje ranijom sudbinom Slovena i u prikazivanju događaja i državnih oblika oslanja se na pisana dokumenta i kritička razmatranja.
U njegovo vreme, kada se htelo reći da je neko učen, govorilo se da je „učen kao Rajić“. Znamenit monah bio je i Georgije Branković, potonji patrijarh, koji se ovde zamonašio. Bilo je poznatih muzičara. Jedan od takvih je Damaskin Davidovič koji je završio muzički konzervatorijum u Beču, a u Kovilju je oformio bogatu muzičku biblioteku kojoj ni danas nema ravne u Srbiji.

 

Poznato je i da su do Drugog svetskog rata ovde visile slike Ticijana i Rafaela. Sačuvano je nešto od otmenih salona u kojima i danas primaju posetioce. Od ogromnog imanja, koje je manastir imao od vremena Marije Terezije nije ostalo mnogo, ali sačuvano je ono najvažnije – duh i vera. Neguju se tako da privlače ljude iz celog sveta. Neki dođu u posetu, neki da ostanu.
Otac Sava, monah manastira Kovilj došao je sa Novog Zelanda pre petnaest godina. Potiče iz porodice katolika i protestantkinje, a prešao je u pravoslavlje i zamonašio se u šesnaestoj godini. Porodica je to prihvatila. Godinu dana bio je monah u Australiji, a onda je tražio da dođe u Srbiju. Prešao je ceo svet da dođe u Kovilj. Tu je našao sve što mu je potrebno.

Čarda "Arkanj" -ili "na kraj sveta "

Privrednici iz zapadne Bačke beleže veliki suficit u razmeni


Izvoz dvostruko veći nego uvoz


Zlata Vasiljević | 06. 03. 2011. - 00:02h |

Sombor - Zapadnobački okrug je jedan od retkih regiona koji u robnoj razmeni sa inostranstvom ostvaruje suficit. U prošloj godini izvoz je bio duplo veći od uvoza, a suficitu doprinosi nekoliko velikih firmi i sve više malih preduzeća koji se pojavljuju na inostranom tržištu.
Fabrika akumulatora najveći izvoznik u Somboru

Najznačajniji partner ovog regiona je Bosna i Hercegovina, a prvi put se kao zemlja u kojoj se prodaje značajan deo robe pojavljuje i Rusija.



U protekloj godini u robnoj razmeni sa inostranstvom privreda Zapadnobačkog okruga ostvarila je promet od 311 miliona evra. Četiri opštine tog okruga uvezle su robe za više od 104 miliona evra, dok je izvoz skoro 207 miliona evra.



- Zapadnobački okrug trgovinski suficit beleži poslednjih pet godina. Najviše se uvozi iz Bosne i Hercegovine, Italije, Nemačke, Hrvatske i Mađarske. Bosna je naš najznačajniji partner i u izvozu. Rusija se prvi put pojavljuje kao značajno izvozno tržište i sa tom zemljom ostvarujemo veliki suficit jer je izvoz oko 27 miliona, a uvoz 660.000 evra. U Rusiju najviše izvozi Fabrika akumulatora - kaže stručna saradnica u Regionalnoj privrednoj komori Sombor Vesela Savin.


Vesela Savin

Fabrika šećera Crvenka, Apatinska pivara i Fabrika akumulatora su kompanije koje najviše robe prodaju na inostranim tržištima.



- Moramo biti svesni da u izvoz nisu uključena sva preduzeća i preduzetnici. Zato je naš posao da svima omogućimo da robu plasiraju na strana tržišta. Šansa je poljoprivreda, ali ne samo u izvozu kukuruza ili pšenice već nam cilj mora biti izvoz finalnih poljoprivrednih proizvoda - kaže Tatjana Maglić, predsednica Regionalne privredne komore Sombora.



Jedna od firmi koja konzervirano povrće izvozi na tržište Evropske unije i zemlje iz okruženje je „Anona“ iz Apatina. Ovo malo preduzeće ostvaruje zavidan izvoz i nema problema da proizvode proda u inostranstvu, ali ima problem u svojoj zemlji.



- Naša proizvodnja je jako skupa i teško možemo biti konkurentni izvoznicima iz drugih zemalja koji imaju razne državne podsticaje. U proizvodnji povrća za četiri-pet meseci vi morate uložiti u seme, proizvodnju i preradu i tek posle toga sledi prodaja robe. Znači, u kratkom vremenu treba da imate velika obrtna sredstva - kaže direktor „Anone“ Nebojša Vejin.



Bankarski krediti su nepovoljni jer kamata je 12 do 13 odsto za devizno zaduženje, a za dinarsko i 18 odsto, za kredite Fonda za razvoj potrebne su veće garancije nego za bankarske.



Vejin: Naša proizvodnja skupa
- Mi za evrodizel za poljoprivrednu mehanizaciju plaćano 130 dinara po litru. Naravno da je u takvim uslovima naša proizvodnja skupa i ne možemo biti konkuretni recimo Poljacima kojima država pomaže na razne načine - kaže Nebojša Vejin

Malo je ovo indikativno , zar ne ? A čiji ono beše NIS ....dok nisu doveli SPS-ovce iz BGD za direktore ,i poklonili ga Rusima "u državnom interesu", pa sada imamo najskuplji gas i gorivo u regionu ? Biće da umemo i SAMI i proizvesti i prodati....samo nam mnogo i mnogi "pomažu"

Da li ste znali…




… da je najstariju poznatu razglednicu u Austro-Ugarskoj Monarhiji poslao Srbin Petar Manojlović iz Beča u Sombor 19. maja 1871. Razglednica je napisana na srpskom jeziku, ćiriličnim pismom. Nažalost, razglednica nikad nije stigla na namenjenu adresu i posle izvesnog vremena vraćena je za Beč.

Da li ste znali…




… da prva bolnica u ovom delu Evrope potiče iz vremena krstaških ratova, a bila je smeštena u okviru Franjevačkog samostana u Baču.

Da li ste znali…



… da je ergela Zobnatica u znak zahvalnosti podigla spomen-ploču konju po imenu Kazanova.
Na ploči piše da je Kazanova oždrebljen 1963. godine, a da je uginuo 1988. godine.
Za šest godina je učestvovao na 33 trke, 30 puta je bio pobednik i ostavio je za sobom 177 potomaka. Od 1967. do 1971. godine Kazanova je osvojio pet pehara maršala Tita i po tome je najuspešniji zabeleženi trkač u istoriji Zobnatice.

SOMBORSKI FOREST GAMP




Neobičan podvig mladog Somborca na gradskom maratonu

Sedamnaestogodišnji Lazar Rišar iz Sombora, ni ne znajući o
čemu se radi, priključio se trci i bez sportske opreme i vode, pri
temperaturi od skoro 30 stepeni, u starim cipelama i pantalonama
istrčao je polumaraton u dužini od 21,1 km za dva sata i dvadeset dva
minuta.Lazar je jedno od 11 dece iz veoma siromašne
somborske porodice koja živi u kućici na Malom katoličkom groblju.
Završio je samo dva razreda Specijalne osnovne škole "Vuk Karadžić",
ima manje probleme u govoru, ume da napiše svoje ime štampanim
ćiriličnim slovima i da čita osnovne brojeve, i to je sve što poseduje
od obrazovanja.Hrani se u Narodnoj kuhinji, češće je gladan nego
sit, a obuven je u stare, skoro raspadajuće cipele i obučen u staru,
ali čistu i urednu, odeću. Uz sve to, Lazar je izuzetno pristojan i
vaspitan mladić, koji redovno posećuje sva bogosluženja.Lazareva
priča počela je u nedelju nakon završene liturgije kada je izašao iz
crkve i na somborskom trgu primetio da se nešto dešava. Nije znao o
čemu je reč, ali je prišao i uzeo takmičarski broj za Trku
zadovoljstva, koja se trčala u dužini od oko dva kilometra.Krenuo je sa ostalim trkačima, ali je na račvanju, gde su se razdvajale Trka zadovoljstva i Polumaraton, krenuo za maratoncima.



Trčao
je u starim cipelama i pantalonama, pri temperaturi od skoro 30
stepeni. Nije stajao, nije pio vode, nije ni znao da može da je dobije,
i istrčao je za dva časa i dvadeset dva minuta polumaraton u dužini od
21,1 kilometra, na istinsko zaprepašćenje i oduševljenje ostalih
učesnika, od kojih su mnogima trebala šestomesečne pripreme za ovakvu
trku, pod nadzorom trenera, lekara, u najsavremenijoj opremi, i sa
prilično visokim zahtevima prema organizatorima.Jedini Lazarev trening  je svakodonevni dolazak sa periferije u centar grada – tri kilometra.Na pitanje kako je uspeo da istrči ovu kilometražu, moralni pobednik 32. somborskog maratona, skromno kaže: -Bog mi je dao snage-Izuzetno
skromnom Somborcu nakon ovog podviga počela je da stiže neophodna
pomoć, a njegova najveća želja je da dobije mogućnost da nešto radi i
zaradi.

Mladi Somborac Lazar Rišar ostvario je
svoj prvi san. Dečko koji je načinio skoro nezamisliv podvig istrčavši
prošle nedelje, na 32. somborskom maratonu, trku polumaraton (21 km) u
starim cipelama i farmericama, bez ijednog dana priprema ili treninga,
dobio je danas prvu kompletnu sportsku opremu za trčanje.



Nakon
što mu je u petak gradonačelnik Sombora Nemanja Delić poklonio prvi par
patika, majicu i trenerku, danas je u Kuli organizovan humanitarni
trening na kome je prikupljena pomoć za ovog somborskog siromašnog, a
izrazito talentovanog mladića. Zahvaljujući angažovanju svojih starijih
kolega – Zdravka Mišovića iz Kule, Stjepana Jelice iz Vukovara, kolega
iz Rume i Damira Markovića iz Sombora – brzo je prikupljena potrebna
sportska oprema za trčanje: patike, majice, dresovi, šorcevi, čarape,
čak i sat sa štopericom, ali i ne mali broj ostalih odevnih predmeta i
za Lazara, i za njegovu mlađu braću i sestre. Još da je umesto stava:
„Ne može – slep sam, gluv i nem za svako drugačije zadravorazumsko
objašnjenje“ naš carinik na graničanom prelazu Bogojevo imao barem
trunku razumevanja i, umesto što je vratio kolege iz Vukovara sa punom
kutijom pomoći u odeći i opremi za Lazara, dopustio da je unesu – Lazar
bi danas dobio više nego što je mogao i da zamisli. Uz to, prema svojim
mogućnostima, svaki od učesnika treninga donirao je i određen novčani
iznos kao pomoć Lazaru.

Ovi plemeniti i dirljivi gestovi
Lazarevih starijih kolega maratonaca i trkača, ipak su samo delić
ukupnog doživljaja. Ono što je mnogo, neuporedivo, važnije, jeste da je
Lazar prvi put u životu primljen u društvo sa uvažavanjem, punim
simpatijama i ljubavlju koja mu je toliko potrebna. Trening od šest
kilometara istrčao je sjajno i tražio da još trči. Kolege već planiraju
da ga vode u Beograd, Vukovar, Budimpeštu... Treniraće, pregledaće ga
sportski lekari, a što je najvažnije i posao je, zahvaljujući dobrim
ljudima, na vidiku. I za kraj: Lazar, koji ima samo dva razreda
specijalne osnovne škole, a inače je simpatičan, govorljiv, drag i
pristojan mladić nesumnjive socijalne inteligencije, traži da nastavi
školu i želi da nauči da čita, piše i računa.

Za svega nedelju
dana ovaj mladić iz siromašne 11-člane somborske porodice svojom je
darovitošću, hrabrošću, plemenitošću i dobrotom otvorio skoro
nezamisliva obzorja sudbine o kojoj je ranije mogao samo da sanja... Na
nama je da ga sad podržimo i pomognemo da ukazanu šansu ne ispusti!

Milan Stepanović
----------


Ima ovaj narod ipak
Evo čitam sa FB , čika Sava Stojkov (naš poznati slikar ) kaže :"U ponedeljak stiže beli deda sa darovima " i njega je dirnulo...
A kada se u ovako nesto uključi takvo ime....eto malo radosti za dečaka koga život nije mazio

Sombor, nekad i sad

[b]

Za samo par godina grad se presvukao , ispeglao dobio novo odelo .....ovako je sve izgledalo .....

sređena je samo glavna ulica,nikle su nove zgrade a pola njih nemaju dozvolu za useljenje,ali lokalni tajkuni sve mogu ....jedan Rebrača je godinama vodio bitku sa gradskim lopovima kojima nije na čast uzeti kovertu ispod stola za jedan potpis,sve dok se ludak nije setio da se obrati DS u Beogradu i reši izgradnju tržnog centra u centru grada i koji je istovremeno napravio saobraćajni kolaps u Pariskoj....da ne dužim dalje osim glavnjaka u Somboru nije ništa urađeno poslednjih 10 god,premalo za grad svetle tradicije