ARISTOTEL - učitelj i učenik

Aristotel, je grčki filosof, rođen 384. god. pre n.e. u tračkom gradu Stagiri (otud Stagiranin); filosofsku slavu stekao u Atini, prvo u Platonovoj Akademiji, zatim kao osnivač posebne škole koja se zove peripatetička. Njegova dela su vršila dugotrajan uticaj na evropsku filosofiju i kulturu; znatan deo filosofske terminologije i naziva pojedinih nauka upravo potiče od njega...

Po njemu, osnov sveta čini materija kao njegov neodređen i pasivan supstrat (“prva materija”), ali kao takva, ona je za njega samo apstrakcija, mogućnost koju tek idealna forma čini stvarnošću; materijalna stvarnost je uvek i svuda određena nematerijalnom formom. Ovo sjedinjavanje materije i forme vrši se pomoću šest raznih vrsta kretanja: promena u prostoru, kvalitativna promena, nastajanje, nestajanje i dr. Ali dok materija bez forme postoji samo kao mogućnost, forma bez materije, čista forma, forma svih formi, naime “razum koji misli sebe”-Bog, postoji stvarno; on je nepokretan, jedinstven i večit pokretač sveta. Kao i njegov učitelj Platon, bavio se i problemom države; definisao je čoveka kao društveno biće (zoon politikon); njegova je misao da je nužnost ropstva uslovljena nesavršenstvom radnih oruđa.

Aristotelova dela čine 4 celine: I – Organon (radovi logičke prirode: Kategorije, Tonika, Prva i Druga analitika, O interpretaciji, O sofističkim dokazima); II – radovi koji se odnose na prirodne nauke (Fizika, O nebu, Uporedna anatomija i fiziologija, O duši, O delovima životinja); III – estetički radovi (Retorika i Poetika), i IV – filosofski radovi u užem smislu (Nikomahova etika, Politika i Metafizika).

''Zapravo, Aristotelovo ponašanje posle Platonove smrti, njegova stalna saradnja sa Ksenokratom i ostalim platonistima, te reference na Platonovo učenje u njegovim delima dokazuju da je, iako je i bilo sukoba mišljenja između Aristotela i Platona, među njima postojalo duboko razumevanje i tolerancija. Takođe, priče kažu da je Aristotel najviše neslaganja imao sa epikurejcima, koji su bili poznati i kao "klevetnici". Iako se ovakve legende često nalaze kod ranih hrišćanskih pisaca kao što su Justin Isposnik i Grigorije Nazijazin, razlog leži najviše u čvrstom sistemu vrednosti koji su Aristotelu usadili rani hrišćanski jeretici, a ponajmanje u nekom dobro utemeljenom istorijskom verovanju.

Posle Platonove smrti (346. p. n. e.), Aristotel sa Ksenokratom odlazi na dvor Hermijasa, vladara Atarnije u Maloj Aziji i ženi se sa Pitijom, vladarevom nećakinjom i pokćerkom. Godine 344. p. n. e., Hermijas gine u pobuni i Aristotel sa porodicom odlazi u Mitilenu. Posle godinu-dve, na poziv kralja Filipa II Makedonskog odlazi u rodnu Stagiru da bi postao tutor Aleksandra Velikog, koji je tad imao 13 godina.

Plutarh piše da Aristotel Aleksandra nije poučavao samo etici i politici već ga je upućivao i u daleko dublje tajne filozofije. Mnoštvo je dokaza da je Aleksandar mnogo naučio od Aristotela, a i da je Aristotel imao koristi poučavajući mladog princa (iako se Bertrand Rasel ne slaže s ovim navodima). Zahvaljujući ovom uticaju, Aristotel je od Aleksandra dobijao značajna novčana sredstva za nabavku knjiga, a po svemu sudeći, obnovljena moć Aleksandrove vojske posledica je, barem delimično, i Aleksandrovog odnosa sa Aristotelom.
. . .
U poslednjim godinama Aristotelovog života odnosi između njega i Aleksandra postaju veoma zategnuti zahvaljujući stradanju i kazni Kalistenovoj kojeg je Aristotel svojevremeno preporučio Aleksandru. Bez obzira na sve, u Atini su i dalje smatrali Aristotela Aleksandrovim prijateljem i predstavnikom Makedonije. Naravno, nakon što je u Atinu stigla vest o Aleksandrovoj smrti i nakon što izbili nemiri koji su doveli do Lamijskog rata Aristotel postaje nepopularan kao i svi Makedonci. Atmosferu nepoštovanja i omraženosti, koju su svojevremeno osetili Anaksagora i Sokrat, doživeo je, još bezrazložnije, i sam Aristotel. Napušta Atinu izjavljujući (po svedočenjima mnogih antičkih autoriteta) da neće pružiti Atinjanima šansu da se po treći put ogreše o filozofiju. Nalazi utočište na svom seoskom imanju u Kalkisu u Eubeji gde i umire sledeće godine, 322. p. n. e. od dugogodišnje bolesti. Priče da je njegova smrt posledica trovanja kukutom, kao i legenda da se bacio u more „jer nije mogao objasniti talase“ nemaju istorijske osnove.''...
[You must be registered and logged in to see this link.]

[You must be registered and logged in to see this image.]

- gospo Pevelin... hajde molim te napiši ovde tekst pisma koji je uputio Filip Aristotelu,kad mu se rodio sin Aleksandar.
to je za mene,najljepše pismo u istoriji.

Što je sve od tajnih znanja Aristotel prenio Aleksandru?

Prije svega, jednu od najčuvanijih tajni operativnog okultizma, a TO je Tajna Vremenske trake. Ona je očuvana do današnjih dana. Za nju su, primjerice, znali Rudolf Steiner i rozen-Krojcer, gospođa Blavacka, ali i suvremeni scijentolozi. A šta je Vremenska traka? Aristotel u Fizici IV piše: "Primarno značenje pojmova prije i poslije je lokalno i svodi se na ispred i iza." Glavno vjerovanje iniciranih u tajnu Vremenske trake jeste da budućnost nije neopoziva, to jest, da je budućnost moguće izmijeniti na temelju znanja o njenom uobličavanju. Ali, da bi to formiranje budućnosti bilo učinkovito, potrebno je ogromno ulaganje energije u tu okultnu operaciju.

Što je još Aristotel dao Aleksandru?

I Aba Šaker, arapski pisac iz 13. stoljeća, bilježi da je Aristotel dao Aleksandru izvjestan broj voštanih f-gura koje su bile prikucane za dno kutije vezane lancem. Naložio mu je da se nikad ne odvaja od te kutije s voštanim figurama i da zaduži nekog povjerljivog slugu da na nju stalno pazi. Kutija je trebala ići gdje i Aleksandar. Ali, Aristotel je Aleksandra naučio i da izgovara određene formule nad tom kutijom kad bi je uzimao ili ostavljao. Figure u kutiji predstavljale su razne vojske protiv kojih je Aleksandar trebao boriti. Neke figure su u rukama držale olovne mačeve, iskrivljene unatrag, neke dolje uspravljena koplja, a neke lukove sa isečenim tetivama. Sve figure su bile položene u kutiji sa licem nadolje. Ovdje je jasno da je Aristotel, dajući Aleksandru ove modele i riječi moći koje uz njih idu, vjerovao da mu pruža sredstva kojima će moći učiniti da njegovi neprijatelji postanu kao figure u kutiji, nemoćni da mu se odupru. Ovu priču o čudesnoj kutiji spominje i Plutarh. Po njemu, kutiju s figurama vojnika donio je iz Egipta progonjeni Nektaneb, "posljednji faraon iz naroda" koji je sudjelovao u seksualnim ritualnim orgijama u hramu kojom prilikom je Olimpijada, mati Aleksandrova i zatrudnjela, dok je Filip bio u nekom ratnom pohodu. Ili je faraon Nektaneb glavom i bradom - Aristotel!? Bilo kako bilo, ta kutija, po moći slična Mojsijevu kovčegu, bila je na čuvanju kod Aristotela dok Aleksandar nije stasao za vladara svijeta. Jer, nije Filip pozvao Aristotela na makedonski dvor da podučava Aleksandra, zato što je Aristotelov otac bio liječnik na dvoru u Peli. Filip se odlučio za Aristotela zato što je ovaj bio Platonov učenik dvadeset godina, a Platon je bio prenosilac Misterijskog sjemena, tj.. znanja. I sam Filip bio je posvećen u Samotračke misterije te mu je bilo jasno da je Platon samo Aristotelu, najdražem učeniku, mogao da prenese svoje znanje o Misterijama. O tome svjedoči i Filipovo pismo Aristotelu: "Znaj da mi se rodio sin: veoma sam, dakle, zahvalan bogovima, ne zato što mi se rodio sin , nego što mi se rodio sin za tvog života. Nadam se da će on, od tebe odgojen i vaspitan, biti dostojan i nas i nasljedstva u vladi. " Da je Aristotel uputio Aleksandra u najdublje filozofske tajne vidi se i iz pisma koje Aleksandar piše svom učitelju iz Azije čuvši da je Aristotel objavio nekoliko knjiga u kojima je objelodanio svoje učenje. Sav očajan Aleksandar piše: "Nisi dobro uradio što si akroamatičke spise izdao. Ta, čime ćemo se mi razlikovati od ostalih, ako znanosti u koje smo mi posvećeni, budu opća svojina? "Da bi umirio Aleksandra, Aristotel mu je otpisao da tajne znanosti" i jesu i nisu izdane "jer spis o metafici nije ni od kakve koristi ni za nastavu ni za učenje, nego je stvar napisana, u prvom redu, samo za one koji su već u nju posvećeni. Tako su se, nekako, namirila dva najveća duha Starog svijeta.

VIŠE